Op maandagochtend gaan we met de gids naar de Borobudur. Een
bezoek waar ik echt naar heb uitgekeken.
De Borobudur is en Boeddhistisch tempelcomplex van circa 1200 jaar oud
dat lang verborgen is gebleven, door lava ed. In 1810 is het herontdekt en ook
vanaf 1900 ongeveer weer blootgelegd en
gerestaureerd. Het is een van de 7 wereldwonderen en met geld van UNESCO
uiteindelijk goed gerestaureerd ( geen beschadigingen bij de aardbeving van
2006). De mystiek bleek bij aankomst wel
wat verdwenen. Door de vele bezoekers misschien of omdat de omgeving wel
redelijk clean is geworden. Maar het is echt wel bijzonder om deze tempel te
beklimmen en te ondergaan.
Onvoorstelbaar knap hoe men in de oudheid deze tempel heeft opgebouwd.
De symboliek, de vorm, alle reliëfs, de beelden, de Boeddha’s onder de kleinere
( stenen koepels in dit geval). Er zijn
naast Europeanen ook veel toeristen uit Indonesië zelf.
Een stukje verder op, bezoeken we bewoners van een
traditionele woning ( dus zoals het ooit was en zo als het voor veel mensen nog
is). Oude waterpomp, het koken op hout en tegelijkertijd toch 3 Stupa’s kookpunten
hebben, thee, heerlijke rijstkoekjes en bruine suiker gemaakt van de vrucht van
de kokosbloem. Heerlijk.
Vervolgens stoppen we bij de Candi Mendut , een tempel met 3 beelden van
Boeddha in zijn verschillende levensfases.
Hier zijn ook weinig bezoekers al zou je dat niet afmeten aan de
kraampjes met koopwaar voor toeristen. De beelden zijn prachtig en puntgaaf en
worden beschouwd als de allermooiste Boeddha beelden van de wereld. Ik kan me daar wat bij voorstellen. We steken
wierook aan zoals beloofd aan een paar goede vrienden met de hoop dat onze
gedachten en de kracht van Boeddha een beetje helpen bij het verwerken van het
verlies van 2 prachtige mensen.
We reizen verder, en stoppen bij een Batik shop en
zilversmid (mooi maar duur) we eten op een rustige luxe plek, een weldaad
gevoel komt over ons. Na een korte adempauze in het hotel laten we ons afzetten
in hartje stad om ons vervolgens door alle drukte van kraampjes heen te werken
en de drukte helemaal over ons heen te laten komen. Tot slot eten we in een
soort van Italiaans restaurant tegenover het hotel, waar men zo slecht Engels
spreekt maar dat niet wil laten blijken, zodat we met 6 hoofdgerechten
opgescheept zitten. Het blijft allemaal betaalbaar en spreken af bij het
doorgeven van onze keuzes niet meer door elkaar te praten. Dat moet helpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten