De reisdag naar de Jungle was toch redelijk indrukwekkend, van 3200m naar 600m hoogte in een paar uur tijd.We zijn dus min of meer op een middag 4 klimaatzones gepasseerd, al zaten we bij de baden net niet meer boven de boomgrens. De temperture zone , was nog fris maar aangenaam. toen door de cloud forest, heel apart en komt zover ik begreep niet op veel plekken in de wereld voor. Enorm veel beboste hellingen, redelijk steil en grillig, met op grote delen van de dag veel wolken en mist. Je kan dan echt geen hand voor ogen zien, en je verdwaald onmiddeliijk. Er zijn ook ontelbare watervalletjes. De weg slingert er zich doorheen en gelukkig ben ik dit keer niet bang alhoewel dat gewoon heel redelijk zou zijn als ik dat wel was. Umberto de chauffeur is gewoon een hele goede chaufeur. Een beetje bezorgd ben ik overigens wel, want deze dag rijdt zijn, naar ons, nors kijkende vriendin mee, maar naar hem kijkt ze dus heel anders. Onderweg werden we op de boom gewezen waarvan de bladeren Malaria kunnen genezen, vernoemd naar een Spaanse plantage eignaar wiens vrouw ziek werd, maar te aardig werd gevonden door de Indianen, om dood te laten gaan. Het is een zeer indrukwekkend landschap, waar natuurclubs goed voor moeten strijden om het te behouden, er is nog maar 25% van dit cloudforest over.
Langzaam maar zeker bereiken we het regenwoud. Ter introductie krijgen we van JC een lokale versnapering, nou we zijn natuurlijk heel benieuwd.
Nou ik heb er niets van gegeten! Het waren hele dikke gelige wormen die men in de schors van de palmbomen vindt. Deze worden levend op bananenbladeren gelegd,danworden hun hoofdjes geknakt, er gaat zout op, vervolgens worden deze bladeren dicht geknoopt en op de barbecue gelegd.Als het zakje gaar is kan het spul opgepeuzeld worden. Brrrrr , maar Ruud, Felipe en Fedlin hebben het wel opgegeten! Maito do choncaturo dus.
In de hoofstad van de provincie Tena, kon geld gepind worden, de apotheek worden bezocht ( een van de meisjes is al dagen ziek en knapt maar niet op).Verder kopen we chips , water, wat frisdrank en snoepjes: noodrantsoen voor in de jungle. Een half uurje later komen we bij
de lodge aan. Cotocotsa.Een prachtig aangelegde lodge aan de oever van de Naporivier. Onze huisjes zijn in jungle stijl gebouwde lodges, met daken van palmbladeren en riet, bamboe en hout. Een mooi terras en de douche is ook super leuk en sfeervol. Je voelt je je hier echt Tarzan en Jane. Er is een mooise lounge ruimte en leuke eetzaal, allemaal van hout bamboe, mooie keien etc. In de huisjes is geen stroom, er zijn 2 olielampjes die wel wat licht geven maar niet veel. Fedlin en Felipe hebben een ruimte boveen ander huisje maar gezien alle geluiden die je hoort en het feit dat het hier toch wel pikdonker is, besluit Fedlin bij Ruud en mij in te gaan wonen. Hij geeft gewoon toe het toch eng te vinden. En dat is het ook want de meest grote insekten verschijnen soms in je kamer of douche. Ik zit nu in het donker te typen en het is om ons heen een muur van geluiden, oorverdovend welhaast. Het enige wat je scheidt van buiten is gaas. Zelf vind ik het heerlijk dat je het zomaar altijd buiten ben en er geen echte ramen of deuren zijn.
Felipe slaapt nu met Mark samen wiens zusje steeds zo ziek is, zij slaapt nu ook bij haar ouders.
Het is eten is leker en de fruitsapjes super fruitig puur en fris. Naar bed gaan in het bijna helemaal donker is wel een gedoe, maar ook leuk spannend. Om mijn lenzen uit te doen heb ik de hulp nodig van Ruud en Fedlin nodig.Fedlin controleert deze nachten eerst ons bed voordat hij erin stapt. Ik heb dit ook gedaan en toen ik riep, o een groot bruin beest in mijn bed, schrok. hij zich rot. O nee het is Fedlin, riep ik toen snel, nou hij kon er niet echt om lachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten