Thuis

 

We zijn thuis, nu alweer ruim 24 uur. De terugreis verliep goed, maar het blijft een lange reis. Na het walvissen avontuur, hadden we een dagje vrij te besteden. Heerlijk wat rondslenteren, boekje lezen. De kinderen hebben zich vermaakt in het zwembad en wat spelletjes gedaan. Felipe heeft het inmiddels wel heel gezellig met Esther en ik voorzie een moeilijk afscheid op schiphol.
Puerto Lopez heeft natuurlijk een schitterend strand, redelijk wat leuke restaurantjes en wat winkeltjes. Maar het toerisme staat hier in de kinderschoenen, er is gewoon vooral nog behoorlijk wat armoede, om niet te hoeven zeggen dat de mensen bijna niets hebben. We lopen die ochtend wat door het plaatsje, kijken naar de vishandel, en drinken wat koffie bij een Amerikaan die de Hippie tijd maar niet kan loslaten. Die middag werk ik aan het weblog, Ruud rust wat uit, nou gewoon die dingen die je moet doen als je vakantie hebt. Omdat er geen zon is lijk het somber maar de temperatuur is heerlijk aangenaam. De Duitse eigenaresse van de lodges, of eigenlijk het Hostaria, zegt, dat het hier in het eerste deel van het jaar schitterend zonnig weer is en de zee de hele dag glinstert. Ik geloof het graag want ook zonder zon is het uitzicht machtig mooi. Die avond tutten we ons wat op en gaan we in het dorp eten. We komen in een maf restaurantje terecht waarvan je denkt, kan ik hier wel veilig eten, ook al breng ik geen bezoek aan de banos (wc)? Maar het kon en het was heerlijk vers allemaal. Het personeel was lekker maf, beetje caribisch in doen en laten. Fedlin kreeg een dikke knuffel van de wat dikkere eigenaresse. Met een soort van tuktuk gingen Fedlin en ik naar huis, Felipe en Ruud wilden gaan lopen. Eerst bleek er niemand met ons te willen gaan rijden, toen wilde een jongen wel, zat zijn vriend achterin, toch een beetje vreemd. Fedlin en ik stapte in. Fedlin vroeg nog wel even of ik wel heel hard kon lopen mocht het nodig zijn...ehmm. De angst bleek ongegrond, maar halverwege de heuvel moesten we wel uitstappen want het motortje kon de berg niet aan. Stonden we daar in het pikke donker, Fedlin en ik. We zijn samen stevig doorgelopen.
De volgende dag vertrekken we naar Guyanaquille, met weer een tussenstop op het strand. Nog minder zon, maar uiteindelijk verbrand ik stevig mijn rug en benen!. 's Avonds gaan we met de groep eten in een soort van wokrestaurant, zonder woks, wel met een gril en een enorm buffet. Fijn voor de kids, schransen!. Maar dat doen ze toch niet echt.We nemen met een lied afscheid van de gids Jean Carlos en chauffeur Umberto. De volgende dag alles goed inpakken, kleren voor de ochtend en kleren voor de reis apart leggen. Er is tot 15.00 uur tijd om de stad te bekijken. Maar deze stad is nieuw, snel gegroeid, met weinig middelen, veel smog, hoge gebouwen en nog weinig bijzondere winkels. Het enige aardige om te bezoeken is de nieuwe boulevard, en een 2-tal pleinen. We drinken wat, we eten wat en we kijken in het park naar de mensen. Heel leuk om te doen altijd. Scholieren, kantoormensen, daklozen, dure mensen, hoertjes, kinderen, oude mannetjes. Deze dag lopen Esther en haar broertje Lucas met ons mee en Mark. Gezellig clubje. Dan is het tijd voor vertrek, dag Ecuadar, wat een bijzonder land, wat is er veel te zien.

Vroeg opstaan (zatedag 13 augustus).

Vanuit Cuenca kun je heel goed het natuurgebied de de Cajas, bezoeken. En dat gaan we dus ook na de eerste nacht doen. Voor de echte liefhebbers heeft Juan Carlos, een gids geregeld, die veel van vogels weet en die het oke vindt om deze mensen om 5.00 a.m. op te halen. Fedlin en Ruud willen mee ik blijf liever nog even liggen en Felipe ook. Ruud vertelde dat de toegang nog gesloten was maar dat men op de hoogte was van de komst van deze groep. Voor zonsopgang was men in dit bijzondere gebied. Het was heel koud, maar wel heel bijzonder en indrukwekkend. Ze hebben in de verte een Toekan gezien, maar ook speciale eenden en collibries. Om half 10 ontmoeten we deze groep bij een benzinestation en gaan we samen verder. Eerst lopen we vanaf 4000 m naar een uitkijkpunt op 4200m. De laatste keer zo hoog deze vakantie. Dit natuurgebied staat bekend om zijn 500 meertjes, die afhankelijk zijn van regen. Maar dit gebied is toch ook weer goed voor de watervoorziening van een groot deel van Ecuador en door stuwmeren voor de energie. De wandeling die we gaan maken zal ons van 3800m naar 3100 m brengen, 70% dalen maar ook 30% stijgen, en omdat we op hoogte zijn is dat stijgen nog redelijk vermoeiend. Maar je wordt wel beloond met prachtige vergezichten, meren in alle verschillende kleuren, vogels, en voor Ecuador specifieke bomen, met papier achtige hars. Deze bomen zijn destijds door de Spanjaarden bijna allemaal gekapt en omdat deze boom er 100 jaar over doet om te groeien, zijn er nog maar weinig over. Om 16.00 uur zijn we terug in het hotel, we genieten nog wat van een vrij uurtje, halen de was op en drinken goede koffie ( zeer zeldzaam in dit land). Deze avond eten we met zijn 4 tjes in een sjiek Italiaans restaurant. Even samen praten en tot rust komen, dat is echt nodig.

De walvissen.

Om 9.00 a.m. vertrekken we naar de boot die ons naar het Isla del Plata( Zilver eiland), zal brengen. Op het strand aangekomen, in Puetro Lopez, belandden we tenmidden van de lokale vishandel.Scheepjes met vis komen aan, netten en vissen worden schoongemaakt, Pelikanen vliegen af en aan. Er zijn sardientjes, grote octopussen, hamerhaaien tonijn. Hier en daar wat bloederig, maar de stank valt mee. De levendigheid is leuk, de mensen zijn relaxed. Echt weer leuk om je even te bevinden in deze reality soap. De schoenen moeten in de boot uit, het is een open boot, met 2 zeer krachtige buitenmotoren. Het eiland is 42km verder de Stille Oceaan op. Maar Fedlin geeft aan dat hij deze oceaan helemaal niet stil vindt. De motoren van de boot, maar ook de golven zijn waanzinnig hoog en redelijk wild. De boot gaat behoorlijk op en neer, en het is goed dat ik een paar reistabletjes heb ingenomen. De gidsen proberen op de heenweg al een paar walvissen te vinden, maar het lijkt erop dat het niet gaat lukken. Vlak voor het eiland zien we er toch een paar: wauw!
Een moeder met een baby en iets verder een die in het water dook.Nou dat belooft wat voor de middag.Het eiland dat we bezoeken, samen met 8 andere boten met ieder 16 tot 25 passagiers, is beschermd gebied, een soort voorloper van de Galapagos eilanden. Uiteindelijk blijken er verschillende tochten op,het eiland te zijn uitgezet en er mogen 10 mensen per keer per route vertrekken. Je moet rustig zijn, je mag niet dichterbij dan 2 meter tot de vogels komen, en flitslicht gebruiken mag ook niet. Het is wel wat bewolkt, maar ook warm op het eiland en je voelt de zon toch goed op je huid. De kinderen van de groep mopperen dat ze zover moeten lopen( 2,5 uur op een uniek eiland), tja dat schiet bij mij en Peter ( blijkt ook boogschutter te zijn) in het verkeerde keelgat. Nou de groep is even stil,( o jee!), maar goed de kinderen gaan een kleinere route lopen. Jammer want het eiland is geweldig. Kurkdroog, in het vroege voorjaar is het wel helemaal groen, nu lijken alle struiken en bomen dood. Op aanraak afstand bewonderen we de Jan van Gent vogels met hun jongen, en de Blauw voet jan van gent, een Albatros koppel met jong. Zo mooi, en stil daar. Een pittige wandeling maar je kon ook met regelmaat over de zee kijken en de grillige kust van dit eiland bewonderen. Terug op de boot kregen wat drinken en een boodje in de hand gedrukt, en er kon even gezwommen of gesnorkeld worden. Ik besluit omdat niet te doen en dat is achteraf goed, want het blijkt na afloop al weer half 4 te zijn, en op de 3 uur durende terugtocht ging het er nog ruiger aan toe, compleet met golven water die over de rand van de boot komen. Het is lang zoeken naar de walvissen, maar uiteindelijk worden we beloond. We zien er zelfs 1 die van dicht bij uit het water springt en zo half omdraait. Even later komt er een walvis zo half uit het water heel dichtbij, ik hoorde zelfs zijn geluid. Dat zal in nooit vergeten.
Maar dan moeten we tocht echt weer de haven zien te bereiken. De motoren vallen een paar keer uit, en als we varen klappen we vaak keihard neer op de dalen van de golven. Enkele mensen gaan wel erg groen zien en ook de vriendin van Felipe, Esther, hangt enige tijd met haar hoofd buiten de reling. Vlak voor de kust blijkt de benzine op te zijn en moet er een ander bootje komen om een nieuwe jerrycankomen. Doodmoe komen we aan. Jochies aan de kant spuiten met water uit flesen onze voeten schoon voor een paar centen. In bed wordt ik eigenlijk pas zeeziek. De hele nacht golft mijn bed op en neer en zie ik water, water en water.

Een dagje naar het strand.

Het is zondag en de reis gaat verder naar Puerto Lopez, weer een busrit van 5 uur! Echt het land is geweldig, iedere dag beleven we wat zien we verschillende dingen, kijken onze ogen uit. Maar de afstanden zijn nu dit deel van de reis wat lang en soms wordt het zitten in de bus wat veel. Ik wil dan toch even goed kijken en meemaken waar we allemaal lnags rijden. Tegelijkertijd zou dat betekenen dat je aan 6 weken nog niet genoeg hebt. Ik heb onderweg al veel mensen gesproken die per fiets dit land doorkruisen of inderdaad een deel van dit continent in 3 maanden bezoeken of langer. In de stad schijnt de zon, 2,5. uur rijden verder op soms, in dit seizoen, en in Puerto Lopez zeker niet. Dat komt door de verschillende oceaan stromingen, ik zal nog opzoeken hoe die genoemd worden, maar daardoor is het een halfjaar heel warm en zonnig en een half jaar bwewolkt maar ook warm. Hier maken de walvissen die we willen gaan bekijken dan juist weer gebruik van, zij krijgen in deze steeek hun baby', het warmere water is dan de kraamkamer, en verblijven hier een tijdje. In september gaan ze naar Antartica. Maar we hadden geluk, halverwege de route was er een mooi strand en zaten we heerlijk in een stoeltje te kijken naar de Stille oceaan, wat voor mij de eerste keer was. Vaders en kinderen plus de gids gingen voetballen, maar al snel kwam toch de zon en hup iedereen het water in. Super leuke golven, pelikanen en fregatvogels. Verderop haalde een vissersboot een net in, iedereen er na toe, heel veel mensen en vogels, heel leuk om te zien. Heerlijk dat doet een mens goed. We overnachten iets boven Puerto Lopez, bij een Duits echtpaar die een aantal mooie lodges hebbeb staan. Alles is brandschoon en het eten is goed. Er is een zwembad.Dus een perfecte plek, maar helaas geen zon. Deze ochtend om half 6 zelfs eerder begonnen in het dorp 2 drumbands te marcheren en trommelen, het duurde even voordat ik begreep wat ik hoorde! Redelijk in de verte maar toch door de bergen goed te horen! Straks even vragen of dit hun wekelijkse oefentijd is, zou kunnen toch? Nu gauw aanleden, ontbijten en naar de walvissen. ( het is 15 augustus, dus Mariahemelvaart, vandaar de drumband, deze ochtend).

Bananen republiek

Het is zaterdag 13 augustus. Vandaag hebben we een hele lange busdag, en daarom probeer ik nu maar van die reistijd gebruik te maken om het verslag bij te werken. De weg is lang, recht en vlak, althans nu vanmiddag. Vanochtend zijn we vanuit Cuenca vertrokken verder naar het zuiden, vanavond wordt er overnacht in Guayaguil, morgen gaan we dan weer verder naar de kust. Omdat er een banenplantage bezocht moest worden rijden we een enorm stuk om, ik geloof wel 250 km extra, en dat is dus heel veel in dit land. Zodoende rijden we nu al uren in het zuiden van Ecuador, dat echt heel anders is dan in het Noorden of op de hoogvkakte. Het is hier subtropisch, niet te warm, maar echt het maffia-achtige Zuid Amerika zoals je het uit films kent. Overal plantages voornamelijk bananenplantages, maar ook cacao, maar ook rijst. De dorpjes waar je doorkomt zijn rommelig, geen huis is af, redelijk wat afval. Het lijkt wel wasdag, want bij ieder huis hangt meters was. Veel mensen zijn op straat, drinken of eten wat.
Ook is er om de 20 km wel politiecontrole, deze provincie staat bekend om de corruptie,dus dat is oppassen voor de chauffeur. We zijn een keer echt aangehouden maar Juan Carlos, onze gids, kent de wet goed en er is dus een nieuwe wet die erop neer komt dat toeristisch verkeer niets in de weg gelegd mag worden. De regering wil er alles aan doen om meer toeristen naar dit land te krijgen en ze willen zeker niet dat de toeristen die er zijn geconfronteerd worden met de onaangename kanten van dit land. Maar er zijn meer zaken hoor die steviger worden aangepakt: inzet bescherming van eenenorm aantal natuurgebieden, er mogen geen cokebladeren verbouwd worden, en het enorme alcohol verbruik wordt bestreden om meerdere redenen, maar vooral ook omdat er letterlijk doden vallen. Verder zijn de opleidingen voor onderwijzers verbeterd en de salarissen sterk verhoogd, met als gevolg veel beter basisondereijs voor iedereen. Tussen de middag hebben we fairtrade bananenlantage bezocht, we kregen daar ook een lunch, Goede uitleg van een engels sprekende Finse vrijwilligster. Maar ook van de boer zelf. Ik weet nu waarom de banen krom zijn, maat ook dat een bananenboom afsterft als de bananrijp zijn en dat deze voor 85% uit water bestaan. Het fairtrade systeem werkt goed voor de kleinere boeren en gezamenlijk zorgen ze op deze wijze ook voor inkoop onderwijs en zorg. De dozen die naar nederland gaan, komen aan in Barendrecht, dus dames en heren voortaan alleen nog maar Oke bananen kopen.

We vervolgen de weg naar Guayanguil en die is nog lang en warm en recht. Maar het lijkt wel of je in een ander land rijdt, Geen traditionele kleding meer, langs de weg redelijk wat chaos, of armoede zo zou je het ook kunnen beschrijven. Eetstalletjes, veel mensen die wat zitten te drinken, strakke truitjes, spikerbroeken, achter de weg zie je zandwegen de bossen in gaan. Maar ook aparte bomen, plantages, veeboerderijen. Vaak kijk ik mijn ogen uit maar soms vallen ze ook wel even dicht. We komen tegen de avond in de enorme drukke stad aan. Er wonwn hiet ook bijna 2 miljoen mensen, maar de stad is honderd keer moderner, hoge gebouwen drukke wegen, 5 baans 1 richting. Her is wel niet de hoofdstad van Ecuador maar wel de belangrijkste stad wat de economie ed. betreft. Is het een leuke stad? Dat valt op basis van een avondje moeilijk te zeggen, maar echt veilig voel je er niet, maar dat komt juist omdat er zoveel beveiliging en politie overal staat, maar dat zal ook weer niet voor niets zijn. De stad heet in 2000 een prachtige boulevaard aangelegd langs de rivier ( die door de verbinding met de zee, bij eb naar ze stroomt en bij vloed landinwaarts). hHier lopen ik weet niet hoeveel mensen gewoon lekker samen ,zitten op een bankje, ijsjes eten, gewoon zoals het gaat in een warme stad. Het hotel is echt waardeloos, gewoon eigenlijk vies, het hoeft niet nieuw maar wel schoon.Het diner is op de boulevaard, Ruud en Felipe bestellen krab. Ze krijgen een hamer en volledig gekookte krabben, zie maar hoe je er eten uit krijgt.

Nog een paar

Nieuwe foto's

Panamahoed.

Felipe was op donderdagochtend nog aardig ziek, wel goed geslapen, maar de koorts was nog niet weg. Hij heeft wat thee op bed gekregen van Fedlin maar ook vanEsther, een meisje uit de groep. Laten we maar zeggen dat Felipe en Esther het heel gezellig hebben samen en elkaar bijna de hele dag bij de hand vasthouden.
Die ochtend vertrekken we na een lekker ontbijtje richting Cuenca, een stad van 2 miljoen inwoners op 2500m hoogte.Onderweg wordt er gestopt om te zien hoe een groot varken, nadat het geslacht is, op bepaalde wijze wordt gegrild, en welke delen er van worden verkocht vanuit kraampjes aan de straat. Het ziet er niet uit, het stinkt, en het volgend te slachten varken mag zich nog vol eten aan bananen. Overal staan emmertjes met ingewanden, brrrr. Gewoon tussen de was. In Ecuador eet men overigens ook graag cavia's. Een beetje boer heeft er hier wel een aantal van. Ze worden met kop en poten, gegrild op tafel opgediend. Echt het ziet er niet uit.Veel vlees zit er overigens niet aan.
Maar goed,genoeg over eten, we krijgen vaak een goed ontbijt, warm eten in de middag en avond. Ik kom weer kilo's aan.
Halverwege de ochtend stoppen we bij de Panamahoeden fabriek in Cuenca. Nooit geweten dat deze hoeden, gemaakt van een soort riet dat de Inca's al gebruikten voor hoofddeksels, uit dit and kwamen. Op straat zie je dan ook vrouwen deze hoeden dragen, compleet met traditionele kleding. Aan ons wordt getoond hoe de hoeden gemaakt worden.Ze heten de Panamahoeden omdat deze lichtgewicht hoeden door de ingenieurs werden gedragen tijdens de aanleg van het Panamakanaal. De fabriek maakt tegenwoordig vele modellen en ook tassen, en iedere beroemdheid heeft al eens een dergelijk hoed gedragen. Fedlin koopt een hoed en ik een tas.

We rijden door naar het Victoria hotel, prima bed en douche ed. Ook lopen we die middag nog door de oude stad. Er is een leuk Plaza voor de kathedraal, volop straatjes. Cuenca is een Spaans/Europese stad, minder traditioneel gekleedde mensen, wat anoniemer allemaal.Maar nog lang geen Europa hoor, genoeg dingen om je over te verbazen. Samen met Fedlin, slenteren wat rond, Felipe is in zijn bed gebleven.
Leuke stad maar niet zo levendig als je zou hopen.
De volgende ochtend vertrekken, Ruud en Fedlin om 5 uur in de ochtend om in het natuurgebied de Caljas, vogels te gaan kijken, samen met nog 7 anderen van de groep. De rest vertrekt om 9 uur, om dan als groep een wandeling in dit gebied te gaan maken. We eten die avond in het hotel omdat een van de groepsleden jarig is:groot bloemstuk en wijn.Kortom een gezellige avond. Die avond kan ik met mijn rechtervoet niet lopen, door een insectenbeet, wordt deze voet, dik, rood, warm en doet zeer. Ijsblokje uit de keuken helpen, maar ook Nestosyl. Het is nu gelukkig over.

Nariz del Diablo.

Op dit moment lig ik op een goed hotelbed, na een warme douche, een beetje netjes aangekleed, bij te komen van alles wat we vandaag en gisteren gezien en gedaan hebben. We verblijven nu 2 nachten in Quenca , in een luxer hotel Victoria. Midden in de stad dus ook wel wat verkeer, maar niet storend. Het feit dat de badkamer wat ruimer is, de kamer schoon en er zonder problemen warm water uit de kraan komt, is fantastisch.Lijkt het toch echt even vakantie! Nee hoor ik mopper niet, maar de nacht hiervoor was het heel koud en Felipe had hoge koorts, zo ineens.
Op donderdagochtend zijn we vertrokken, over de uitlopers van de Andes, richting Quenca, maar wel met een kleine omweg naar Ingapirca. Onderweg stoppen we bij de eerste katholieke kerk van Ecuador niet ver van Riobamba. Het is een klein kerkje , dat helaas niet open is.De route die we verder volgen naar Aluesi, is adembenemend. Allereerst zie je de kleine boerderijtjes, de bevolking die over het algemeen traditioneel gekleed gaat en er heel
erg trots op is dat ze tot het Quencha volk horen. Op de steeds steiler wordende hellingen zie je lapjes bouwgrond, het landschap wordt groener en groener. Door dat de temperatuur hier feitelijk altijd een beetje hetzelfde is, zijn er stukjes land, die net omgeploegd zijn, waar bijna geoogst moet worden, waar geoogst is en dat allemaal naast elkaar. Lappendekens met akkertjes dus, en heel veel handwerk nog, ik heb maar 1 tractor gezien. Vrouwen in kleurige rokken, hoedjes die vanaf nu niet meer zwart zijn, maar wit en bol, mannen met poncho's aan, rood met zwart gestreept. Vaak eten we hier soep met aardappelen maar ook met Quenova, een soort graan. Heel voedzaam in ieder geval. Nu zien we de veldjes en de prachtige kleuren van dit type graan. Ook zie je vaak dat groepjes mensen van een community samen werken aan een irrigatiekanaal. De bus rijdt over de Panamerica Highway, die steeds meer stijgt. Ik ben de hele vakantie nog niet bang geweest maar nu wel even, de bergen zijn heel hoog, die diepte die we onder ons zien is onmetelijk, prachtig dat zeker ook, maar we rijden met veel bochten behoorlijk op de randjes. Brrrr, op een stuk weg met 3 bochten , staan in totaal wel 25 hartjes op de weg getekend: zoveel doden!

De tussenstop is in Aluasi, waar we een stukje over het spoor gaan door de Andes. Dit traject is aangelegd begin 1900, maar niet meer in gebruik voor gewoon vervoer. De aanleg heeft destijds veel levens geeist, maar was tegelijkertijd voor die tijd een technisch hoogstandje. De hoogteverschillen die overbrugd moesten worden, het traject dat moest worden uitgehakt. Er is zoveel dynamiet gebruikt dat de Condors definitief uit dit gebied zijn verdwenen. Om een hoogte verschil te overbruggen gaat de trein in een zig zag van de berg af. Door een wissel gaat deze achteruit omlaag, min of meer onder het traject waar deze vandaan kwam, vervolgens door een andere wissel weer vooruit, recht daaronder en verder omlaag. Vroeger mocht men op het dak zitten, helaas mag dat niet meer, maar we zien nog genoeg va het uitzicht en de grilige natuur. Bij de Nariz del Diablo stoppen we. Een berg die met een beetje fantasie op een neus lijkt maar de duivels neus wordt genoemd omdat juist ook hier heel veel werknemers zijn omgekomen.De wagons zijn de oorspronkelijke van begin 19e eeuw, maar nu wel wat comfortabeler. Dit spoortraject wat dus in vroegere dagen veel langer was,heeft veel voor de toegang van dit gebied betekent. Na de lunch vertrekken we naar Ingiparca. Het gebied waar we nu zijn was echt het terrein van de Inca's. En de overgebleven ruines van de tempel van de Zon zijn in Ingiparca op zo'n 3200m hoogte te zien. Je raadt het al de weg wordt nog spannender, de vergezichten zijn onvegetelijk en je kijkt je ogen uit als je ziet hoe de bevolking hier nog leeft op basis van de leefwijze die ze al eeuwen hebben. Natuurlijk is er nu stroom, maar daar doet men niet zo heel veel mee. Het is jammer dat er vooral een grote afstand moet worden overbrugd en dat er bijna geen tijd is om te stoppen en hier meer aandacht voor te hebben. Juan Carlos vertelt onderweg heel veel over de Inca's, dus onze basiskennis is weer wat opgediept. Feitelik zijn nog veel elementen an de Inca cultuur actueel en in gebruik in de huidige samenleving. De wijze hoe de communities nu samenwerken maar ook straffen uitdelen, zijn vergelijkbaar. Er is niet meer een Aardse vertegenwoordiger(Inca) van de Zonnengod, de Inci. En er worden geen maagden meer geofferd. Om 17.00 uur komen we aan in Ingiparca, waar het koud is en winderig maar waar ook op het moment dat wij er zijn, de zon precies uit de wolken verschijnt en de tempel oplicht. Heel indrukwekkend allemaal ondanks de bescheidenheid van het terrein.

Felipe is deze dag zieker en zieker geworden, hoofdpijn, koud en koorts. De paracetemol lijkt weinig te doen. Vlakbij de ruines is een Posada, waar we gaan overnachten. Een prachtige plek, romantisch koloniaal 19 e eeuws, maar dat geldt helaas ook voor het comfort. Koud water net de kou eraf, veel dikke dekens, maar ook een verrijdbaar electriche CV.Deze staat dan ook de hele nacht aan. De Posada is verder zo pachtig dat het wat mij betreft prima is. Felipe ligt met wel 5 dekens en al zijn kleren aan in bed. Hij zegt ,nu weet ik wat oma voelt, die heeft het ook altijd koud. In de eetzaal is een enorme openhaard aan die niet zo prima werkt dus iedereen ruikt naar houtvuur. De manager, jonge gast, steekt na het diner vuurwerk af, eigengemaakt, er is een kampvuur en er gaan van die paieren lampions met een vuurtje erin de lucht iin. Bovendien krijgt iedereen een warme kruik mee voor in bed. Geweldig. ps er staan veel foutjes in de teksten, die verbeter ik alls ik thuis ben . Ik werk met de ipad, en dus 2 vingers en gedoe om te crrigeren een maal in het webblog geplaatst, excuus en dag (felipe is redelijk beter, het is nu hier zaterdagochtend)

Chimborazo avontuur

Vandaag is het dinsdag 9 augustus, we zijn in de stad, Riobamba dicht bij de Chimorazo vulkaan. Maandag zijn we met onze luxe bus begin van de middag vertrokken vanuit Banos. Na een lekker ontbijtje bij een Deense dame ( duurde wel heel lang), hebben we wat rond gelopen, de was opgehaald bij de laundry
( 1$ per kilo was), en even gewoon in de zon gezeten met een boek. Er hoefde niet zo' n lange afstand afelegd te worden, maar we rijden wel weer omhoog. Van 1800 m circa naar 2600m. Het landschap verandert dan ook weer en voor de avond moeten de dikke vesten worden opgetrommeld. Onderweg stoppen we bij een mijnheer, indiaanse achtergrond, die ons laat zien hoe je van een grote vetplant, shampo kan maken, die vervolgens het effect heeft dat je haren lang zwart blijven. Grappig om te zien dat in no- time van zo'n blad met water een substantie wordt gemaakt, met een groen hulk kleurtje. Een vrijwilliger werd gezocht en Ruud was snel aangewezen. Namelijk al best aardig grijs aan het worden maar nog in het stadium dat hoop op eeuwigdurend zwart haar redelijk leek. Nou zijn haar werd gewassen, op het erf naast het varkentje des huizes. Ik verklap niets, jullie zullen spoedig zien welk resultaat deze koude wasbeurt heeft opgeleverd. Daarna door prachtig kleurijk landschap, over een weg met aardige bochten voldoende afgrondjes en witte kruisjes aan de rand van de weg, naar Riobamba. Omdat deze stad op enige hoogte ligt, wederom in de buurt van een aantal vulkanen, is het er vaker fris tot koud ( 2 warme dekens per hotelbed plus dikke sprei, zegt genoeg).Daarom noemt men deze stad ook vaak Frisobamba. In de stad gaan we naar het agentschap die aan ons de mountainbikes verhuurd om op dinsdag van de vulkaan de Chimorazo, te fietsen. Een heel gedoe om circa 16 mensen van fiets en materialen te voorzien. Niet iedereen wil dit avontuur beleven, ik eerst ook niet, maar bij het zien van de fietsen heb ik me bedacht en besluit ook materiaal te huren. O o ik ben ook net zo veranderlijk als het weer in Ecuador.
Daarna gaan we naar het hotel dat buiten de stad ligt. We hebben allemaal prachtige ruime kamers met zithoek en openhaard, uitzicht over de bergen. Maar het hotel heeft toch ook iets van vergane glorie. We eten heerlijk en drinken wijn, maar het lijkt erop dat we na 2 flessen de voorraad van het hotel al hebben geplunderd.

Op deze dinsdagochtend vertrekken we redelijk vroeg naar de Chimborazo vulkaan. Deze is 6268 mhoog, we kunnen rijden tot 4800m en lopen tot 5000m.
Onderweg stoppen we om het landschap te bekijken en de vulkaan met besneeuwde top, tegelijkertijd wennen we weer wat aan de hoogte, de harde wind en de ijle lucht. De vulkaan is 10.000 jaar geleden voor het laatst actief geweest maar hij blijft door de hoge witte top aardig indrukwekkend. De harde wind speelt mij tijdens de tussenstops parten, de wind blaast het fijne gruis onder mijn harde lenzen. Met enige moeite krijg ik de lenzen uit,stom genoeg dit keer niet het zuigmapje bij om de lenzen makkelijk uit te doen. Getrut en geklungel dus. Bij de stop op 4800 m stappen we uit, kleden ons zo winddicht mogelijk aan en doen de bivak mutsen op die we voor het fietsen later de dag nodig hebben. Wat een adembenemende wind! Fedlin ziet het wandeltochtje van 1 km naar 5000m niet zitten. Hij klaagt over hoofdpijn en mist iedere motivatie om van start te gaan. Met heel veel moeite, geen keus laten, praten en trekken krijg ik hem tot halverwege. Het is echt moeilijk in te schatten of hij nu niet durft, of echt hoofdpijn heeft. Dan komt Peter een van de vaders, hij pakt Fedlin bij de arm en zegt gewoon:Fedlin kan niet bestaat niet, je moet jezelf de baas worden, positief zijn en bij iedere grote steen roepen we heel hard Ja. Nou daar gingen we dan. En alhoewel de afstand echt niet zo groot meer was, niet al te steil was het toch lastig. De hoogte en de harde wind waren echt zware hindernissen. Maar we kwamen boven!

Terug in de hut op 4800 m krijgen we soep en brood.Er moeten regenbroeken aan en dan weer niet, ik ben van het aan en uit doen al geheel buiten adem. Maar goed helm op beshermers aan de benen en armen, klaar voor vertrek. Fedlin besluit om het eerste stuk,8 km onverharde weg redelijk steil naar beneden, te laten voor wat het is. Hij heeft hoofdpijn, heeft zich zelf overtroffen en eerlijk gezicht zal de wind tijdens de afdaling hem het behoorlijk lastig maken. We staan met 15 man klaar om, na goede instructie, van 4800m in 35 km naar 3100 m naar beneden te "sjezen". Waar ben ik aan begonnen! Ruud en Felipe kennen weinig angst, durven de remmen los te laten met grote regelmaat, ik durf dat in het begin niet bepaald. Maar ook ik kom er wel, duurt wat langer maar ga de lol er snel van inzien. Het is zo en mooi landschap, de wind de afdaling, leren omgaan met fiets, ademhaling,snelheid. Wat een kick.
Na 8 km begint de verharde weg, maar Fedlin start nog niet. De wind blaast daar zo hard dat je ondanks de afdaling met de tong op je knie hard moet fietsen. Na een tijdje krijgen we water, en stapt Fedlin ook op. Dit laatste stuk gaat weer beter, ik durf meer. Ik verlies afstand op mijn voorgangers bij de echte steile afdalingen maar neem weer afstand bij de hellingem en trap ouderwets stevig door. De eeste groep haal ik niet meer in, maar ik wil niet als laatste eindigen, tutmien. Wat moet ik me inspannen, maar wat is het tof om te doen. Snot uit. mijn neus, open mond, hond van me afgeschut en dan ben ik er eindelijk. Nu lig ik moe en voldaan in het warme hotelbed, met Fedlin naast me. Hij is warpt duizelig. Felipe heeft enorme hoofdpijn, te snel naar bovengegaan en niet genoeg gedronken. Ruud slaapt bij hem.

Zondagochtenddienst

Er zijn alweer 2 dagen achter de rug, de tijd vliegt voorbij. Gisterenavond was Ruud weer ziek, koorts en heel moe, maar deze ochtend gaat het gelukkig weer. Her is maandag ochtend, de rust is een beetje wedergekeerd in Banos, dat ook een soort van bedenvaartplaats is, daarom is de kerk hier zo'n centrale ontmoetingsplaats. Banos ligt aan de voet van de Tungurahua vulkaan ( 5023m) die ook nog redelijk recent actief was ( 2006). In Ecuador gelooft men dat het mariabeeld dat in deze kerk zich bevindt voor bescherming zorgt:Nuestra Senora del Rosaria de Agua Santa.
Daarom is het een bedevaartsoord geworden, en met name op zondag komen alle locals naar de kerk. Iedereen en alles loopt binnen en deelt mee in de mis die elkaar de hele ochten blijven opvolgen. De priester zingt en iedereen zing mee terwijl andere de kerk weer verlaten of het mariabeeld gaan bezoeken. Bij de uitgang staat een andere priester die met een grote wijkwast iedereen natspettert die dat maar wil. Baby's worden hiervoor boven de hoofden getild. De sfeer is overweldigend positief, zoals het moet zijn in een kerk, iedereen straalt en als vreemde wordt je meteen opgenomen in het geheel. Op deze manier kom je in spirituele sferen. Ik was er op dat moment alleen, Ruud en de kinderen waren nog aan het ontbijten in een verblijf, ontbijt en lunch faciliteit. Het was daar heel druk, hoogseizoen, zondag, dus toeristen en locals door elkaar. Chaos maar wel gezellig. Je kon kiezen uit 3 ontbijten en het duurste is dan $ 5! ( broodjes, eieren, yochurt met fruit, fruitsap van welke vrucht je maar wil en koffie). Maar goed ik zou snel nog water halen maar tja toen kwam ik die kerk tegen. Op een gegeven monent dacht ik, nu moet ik gaan opschieten, want we zouden gaan raften. Kon ik er dus bijna niet uit zo druk was het, voetje voor voetje werd ik letterlijk door een vriendelijke oude heer de kerk uitgeholpen/geduwd.

We overnachten in hotel Santa Clara, een niet al te best hotel, en door de ligging kun je tot midden in de nacht genieten van het kermisgedoe in het stadje. Want al dat gelovige publiek moet ook vermaakt worden. Aan de overkant is wel een plein waar je kan voetballen en basketballen. Onze jongens ( dus van de groep) zijn dat meteen gaan doen, altijd leuk om te zien dat je met sport geen taal nodig hebt en er geen verschillen zijn.

Banos is leuk genoeg om je de hele dag te vermaken, ook hier is weer een soort van heilig water: water van een waterval dat 2 keer per dag in een groot bad wordt opgevangen. Het water is wat geel bruin en is van redelijke temperatuur door de vulkaan. Iedere Banos bezoeker gaat daarheen om een dergelijk bad te nemen ( daar kpmt dan ook de naam vandaan, baden). Maar natuurlijk ook de pleintjes, de markten, de verkoopstalletjes, de mensen, heerlijk om je gewoon tussen te bevinden, er te zijn. maar voor de pubers onder ons , is dat niet zo heel super voor een hele dag. Dus gaan we raften, de meesten van ons althans, alhoewel er maar 2 moeders meegaan en daar ben ik er dan 1 van.We krijgen allemaal een helm, zwemvest en swimmingsuit ( ivm het koude water). Vervolgens worden we in een achterlijk vrachtwagentje gepropt, kleurrijk beschilderd dat weer wel. In de laadbak zijn zitjes gemaakt conform Ecuardiaanse afmetingen, en er moeten 5 mensen op een bankje, het zijn 6 rijen. Boven op het dak worden de rubberboten gestapeld en vertrekken.Na 1.5 uur rijden zijn we op de plaats van bestemming. We krijgen goede instructie en de mensen worden ook goed over de boten verdeeld. omkleden, insmeren met zonbescherming en gaan. De eerste beste stroming was al raak, 2 mensen uit de boot. Maar verder ging het goed met wat oefeningen onderweg, grapjes, andere boten enteren etc. Fedlin, mocht een paar keer in het water springen en achterop de meevarende een persoons kano gaan zitten. De omgeving was prachtig, echt een mooi gebied. Na 1,5 uur waren we bij het eindpunt. Instappen, ergens lunchen onderweg en om 17,00 uur waren we weer in Banos.
Ruud enik hebben nog wat in het stadje rondgelopen en de kinderen zijn met wat geld op zak op het centrale plein gaan zitten. Onderdeel worden van dit kleurrijke Zuid Amerika, genieten. Die avond heb ik een aantal plaatsen gerserveerd in Pizzaria. De kinderen hebben nu even genoeg aardappelsoep gegeten en willen gewoon Pizza. Helaas ging het met Ruud minder, hij ging niet mee, moe en koorts ( achteraf denken we van de felle zon, boven op je kop in het water). Uiteindelijk kwam bijna iederen van de groep eten en de eigenaar was zo happy dat hij snel voor de hele zaal een muziekgroepje optrommelde, compleet met panfluiten, trommels en gitaar en helaas wat minder goede vocale kwaliteiten. Het mocht de pret niet drukken, wij zongen en klapten wel mee.

Reisdagje

Op zaterdag 6 augustus verlaten we na een laatste tropische nacht, de Naporivier en gaan we naar Banos, dat op 1800m hoogte ligt. Een reisdag die niet al te lang duurt en veel tussenstops kent. Natuurlijk om steeds naar de prachtige omgeving te kijken, langzaam maar zeker komen we weer in het cloudforest. Tussen de middag lunchen we in een Mexicaans restaurant.Lekker eten, goede koffie ( uitzondering in Ecuador) maar vooral ook een leuke kleurrijke plek, met tuin, hotelkamers en zwembad. De eigenaresse is kunstenaar en overal hangen dan ook schilderijen, staan een soort van vertelkastjes. De inrichting is een prachtig geheel. De Ruta de las
Casades, een zeer groene grilige weelderige vallei, met in de diepte de rivier,en langs de wanden vele watervallen. Met eenvoudige gondels wordt je met kabels naar deze watervallen vervoerd, voor 1$ in 3 minuten op en neer over de diepte. Niets voor mij, maar de rest vindt het leuk. Er is een groter afdaling naar een waterval van formaat en dat is dan ook, zeker op zaterdag een topatractie. Vooral leuk om te zien hoe de Ecuardionen hier van genieten, als je de tocht afmaakt wordt je in ieder geval kleddernat.

Animal rescue

De eerste nacht in de het oerwoud is toch altijd wel een belevenis, al die geluiden, het feit dat het echt pikdonker is. Maar we hebben echt goed geslapen, zelfs verslapen. Gauw naar het ontbijt hollen, weer haasten, dat wil je eigenlijk niet als je vakantie hebt. Op deze dag wordt er in de omgeving gewandeld, een waterval bezocht en tot slot met tubes, grote binnenbanden van vrachtauto's, de rivier af gedreven. Ik blijf thuis besluit ik, even geen groep maar een boek. Ruud en de kinderen vertrekken met grote geleende laarzen aan en met de zwembroeken in de tas. Ik vind een bankje aan de waterkant in de zon, heerlijk, en doe een wasje( die na 2 dagen nog niet droog is ). Om half 2 komen ze terug met indianenkleuren op hun gezicht en kletsnat van het springen in het water bij de waterval en drijven in de rivier. De mensen die ons overal bij helpen en hier wonen zijn ook echt Indianen van oorsprong, ze zijn klein van stuk, maar sterk en hebben stuk voor stuk hele karakterstieke gezichten. Maar ze zijn ook allen heel aardig, vriendelijk, er straalt iets heel zachts en warms van ze uit, anders kan ik het nu even niet beschrijven. De mensen die voor de lodge werken behoren tot dezelfde community en zijn heel trots op hetgeen ze voor elkaar hebben, en dat mag ook.
Op het eind van de middag steken we de rivier over en bezoeken we heel dichtbij een particuliere vlindertuin. Heel mooi en zorgvuldig aangelegd, met prachtige vlinders, larven en cocons die bewegen als je ze aanraakt.

Op vrijdag 5 augustus gaan we compleet met eten voor de lunch de hele dag op stap. We zitten heel wat uurtjes op de boot maar dat is echt geen straf. Het zijn houten smalle boten met een afdakje, een buitenmotor, bankjes waar je 2 aan 2 op zit en op het laatst wel een houten kont van krijgt. Maar over het water dieper en dieper het oerwoud in gaan, is fantastich. De bomen, het groen ,het water de vele vogels en de uitgestrektheid, onvoorstelbaar. Overal zie je huisjes, maar ook een paar lodges. Goudzoekers zijn er hier ook maar weer genoeg. Het water stroomt met een behoorlijke kracht en later op de dag ontdekkken een aantal groepsleden dat het overzwemmen tegen de stroom in niet makkelijk gaat en dat het prettig is dat de boot in de buurt is om ze te "assisteren". De kinderen konden namelijk aan de overkant van het water zich via een Tarzan touw over het waterslingeren om zich vervolgens met een enorme plons in dat water te laten vallen. Deze dag hebben een soort van toeristische attractie bezocht met apen die je dan kan voeren. De gids gaf de kinderen een ei en daar hadden deze aapjes nog wel zin in. Met grote behendigheid wisten ze de eitjes te breken en de dooier los te maken. Er was zelfs een aapje dat eerst een kussen plaatste voor de plek waar hij het eitje open ging breken zodat hij geen pottenkijkers had. Verder was dit plaatsje echt zo super goedkoop wat smerig en typisch, dat je toch echt het gevoel had in de binnenlanden van Zuid Amerika te zijn beland. Verderop bezochten we een animal rescue centre. Dit centrum wordt gerund door veelal jonge Europese vrijwilligers, die hier 10 maanden of langer tegen betaling van 150$. per maand dit zware werk mogen doen. Dit centrum vangt dieren op die veelal door gevangenschap gewond zijn geraakt, vaak ook echt mishandeld. Ze proberen deze dieren op zijn minst weer zo gezond mogelijk te krijgen en te bezien of ze weer in de vrije natuur kunnen leven, maar dat lukt meestal niet. Eigenlijk is het een prachtig aangelegde dierentuin,heel naturgetrouw in de jungle. Het Duitse meisje vertelt ons heel veel over de dieren, waarom ze daar zijn en hoe ze zouden moeten leven. Op het eind van de dag bezoeken we de community, dichtbij de lodge, die vertellen ons hoe ze het aardewerk maken en we leren met de blaaspijp gifpijlen schieten, blazen dus. Felipe heeft flinke sjans en de wederzijdse foto's worden gemaakt. Hef meisje is tenminste 2 koppen kleiner maar het ziet er wel aandoenlijk uit.

Maito do choncaturo

De reisdag naar de Jungle was toch redelijk indrukwekkend, van 3200m naar 600m hoogte in een paar uur tijd.We zijn dus min of meer op een middag 4 klimaatzones gepasseerd, al zaten we bij de baden net niet meer boven de boomgrens. De temperture zone , was nog fris maar aangenaam. toen door de cloud forest, heel apart en komt zover ik begreep niet op veel plekken in de wereld voor. Enorm veel beboste hellingen, redelijk steil en grillig, met op grote delen van de dag veel wolken en mist. Je kan dan echt geen hand voor ogen zien, en je verdwaald onmiddeliijk. Er zijn ook ontelbare watervalletjes. De weg slingert er zich doorheen en gelukkig ben ik dit keer niet bang alhoewel dat gewoon heel redelijk zou zijn als ik dat wel was. Umberto de chauffeur is gewoon een hele goede chaufeur. Een beetje bezorgd ben ik overigens wel, want deze dag rijdt zijn, naar ons, nors kijkende vriendin mee, maar naar hem kijkt ze dus heel anders. Onderweg werden we op de boom gewezen waarvan de bladeren Malaria kunnen genezen, vernoemd naar een Spaanse plantage eignaar wiens vrouw ziek werd, maar te aardig werd gevonden door de Indianen, om dood te laten gaan. Het is een zeer indrukwekkend landschap, waar natuurclubs goed voor moeten strijden om het te behouden, er is nog maar 25% van dit cloudforest over.
Langzaam maar zeker bereiken we het regenwoud. Ter introductie krijgen we van JC een lokale versnapering, nou we zijn natuurlijk heel benieuwd.
Nou ik heb er niets van gegeten! Het waren hele dikke gelige wormen die men in de schors van de palmbomen vindt. Deze worden levend op bananenbladeren gelegd,danworden hun hoofdjes geknakt, er gaat zout op, vervolgens worden deze bladeren dicht geknoopt en op de barbecue gelegd.Als het zakje gaar is kan het spul opgepeuzeld worden. Brrrrr , maar Ruud, Felipe en Fedlin hebben het wel opgegeten! Maito do choncaturo dus.
In de hoofstad van de provincie Tena, kon geld gepind worden, de apotheek worden bezocht ( een van de meisjes is al dagen ziek en knapt maar niet op).Verder kopen we chips , water, wat frisdrank en snoepjes: noodrantsoen voor in de jungle. Een half uurje later komen we bij
de lodge aan. Cotocotsa.Een prachtig aangelegde lodge aan de oever van de Naporivier. Onze huisjes zijn in jungle stijl gebouwde lodges, met daken van palmbladeren en riet, bamboe en hout. Een mooi terras en de douche is ook super leuk en sfeervol. Je voelt je je hier echt Tarzan en Jane. Er is een mooise lounge ruimte en leuke eetzaal, allemaal van hout bamboe, mooie keien etc. In de huisjes is geen stroom, er zijn 2 olielampjes die wel wat licht geven maar niet veel. Fedlin en Felipe hebben een ruimte boveen ander huisje maar gezien alle geluiden die je hoort en het feit dat het hier toch wel pikdonker is, besluit Fedlin bij Ruud en mij in te gaan wonen. Hij geeft gewoon toe het toch eng te vinden. En dat is het ook want de meest grote insekten verschijnen soms in je kamer of douche. Ik zit nu in het donker te typen en het is om ons heen een muur van geluiden, oorverdovend welhaast. Het enige wat je scheidt van buiten is gaas. Zelf vind ik het heerlijk dat je het zomaar altijd buiten ben en er geen echte ramen of deuren zijn.
Felipe slaapt nu met Mark samen wiens zusje steeds zo ziek is, zij slaapt nu ook bij haar ouders.
Het is eten is leker en de fruitsapjes super fruitig puur en fris. Naar bed gaan in het bijna helemaal donker is wel een gedoe, maar ook leuk spannend. Om mijn lenzen uit te doen heb ik de hulp nodig van Ruud en Fedlin nodig.Fedlin controleert deze nachten eerst ons bed voordat hij erin stapt. Ik heb dit ook gedaan en toen ik riep, o een groot bruin beest in mijn bed, schrok. hij zich rot. O nee het is Fedlin, riep ik toen snel, nou hij kon er niet echt om lachen.

Foto´s, een paar indrukken.

Dansen op de vulkaan.

Dansen op een vulkaan.

De internetmogelijkheden zijn beperkt, dus ik maak in Quickbox op de Ipad berichten en zodra het kan verzend ik ze. Vorige avond hadden we een prachtig hotelletje in de bergen, Quello de Luna. Deze avond zitten we in een super de luxe hotel bij de thermale baden van Papallacta, op 3200m hoogte. Prachtige kamers en voor je kamer al verschillende baden, maar er is dus ook nog een heel complex met grotere baden. Van warm tot ijskoud en weer terug naar warm. Heerlijk. We kwamen pas om 18.00 uur aan en dus was het al donker , nevelig, koud. Maar je loopt gewoon in je badkleding op je slippers van het ene weldadige bad naar het andere. Een weldaad die maar kort duurt want morgen gaan we om 11.00 uur weer weg. Fedlin is na het late eten nog even gaan badderen met Mark een jongen uit de groep. De sfeer in de groep is goed, de gids is uitstekend, alleen kost het weleens wat moeite om de kinderen bij de les te houden. Hun hangplek is achter in de bus en ze chillen er op los.
De herhaalde kledingadviezen , de lessen in ademtechniek, het ging allemaal een beetje langs ze heen. Tja en daar sta je dan toch ineens aan de voet van een besneeuwde vulkaan van 5697 m hoog! We zijn eerst door prachtig landschap gereden, de dag begon wat bewolkt, maar het klaarde steeds verder op. We konden verschillende toppen van vulkanen zien, erg imposant. De kleuren van het landschap, de lucht, gewoon onbeschrijfbaar mooi. We zijn op verschillende hoogtes gestopt en gelukkig had ik geen hoofdpijn meer.
De bus kan tot 4500m hoogte,het natuurpark is zeer mooi van opzet, de weg is niet storend, er gaan enkele bussen naar boven. Maar wij waren vroeg dus geen last van anderen. De wolken schoven opzij en de top van de Cotopaxi vulkaan werd zichtbaar, een kado!
Toen de laatste meters, 300, naar boven wandelen, vrij steil en dat valt op die hoogte niet mee. De koude viel mee, gelukkig, maar het tempo van lopen op die hoogte is traag. Alhoewel Felipe weinig moeite ondervond en met Ruud en Kjelle als eerste boven was. Fedlin had meer moeite, en we moesten hem goed motiveren om door te zetten, maar het is gelukt: 4810 m was een feit,verder gingen we niet en dat is maar beter ook. Maar alle kinderen weten nu wat hoogte kan betekenen en hebbedn ontzag voor de bergen gekregen. Tegelijkertijd voelen ze zich ook masters of the universe na zo'n prestatie. Op de terugtocht was het op de achterbanken in de bus wel een paar uurtjes stil, even bijkomen.
Deze ochtend ben ik om 7.00 uur zo vanuit mijn kamer de warme baden voor onze hotel kamer ingestapt. Wat een luxe, bloemen , vogels, stromend water, stoom en damp. We willen nog best een dagje blijven maar dat kan niet , we gaan om 11.00 uur rijden richting de Jungle, richting de Amazonerivier de Napo. Daar is geen internet, in de lodge ook geen electriciteit! Dus het zal pas lukken om zaterdag wat van ons te laten horen, maar dan is het bij jullie al nacht of bijna zondag. Felipe en Fedlin, liggen al weer in de thermale baden en ik ga zo de kamer op ruimen, tassen weer inpakken en me voorbereiden op de muggen, grote kikkers en vogelspinnen.

Zuiderkruis

Vandaag is het 1 augustus, maandag dus. We hebben na het ontbijt afscheid genomen van de families. De 5 meisjes van het huis waar de jongens sliepen omhelsden hen helemaal, ze kregen beiden 5 keer een dikke knuffel. De moeder des huizes, oma dus, gaf al te kennen dat haar kleindochters helemaal verrukt waren van onze boys. Met de pickup van Fausto, weer met Fedlin in de achterbak, reden we terug naar het verzamelpunt in Cotobachi. Vandaar uit hebben we een quick visit gebracht aan een waterval die van belang is geweest voor de Inca's. JC onze gids praat aan een stuk door waardoor we van allerlei soort zaken en wetenswaardigheden op de hoogte worden gebracht of we het nu willen weten of niet. Maar nu weet ik wel dat er nog steeds een soort van strafrecht wordt toegepast binnen de communties die soms nogal gruwelijk kan zijn, de regering krijgt er maar weinig vat op. Ook is het zo dat het lange zwarte haar van de mannelijke Otovaal zo belangrijk is, dat het geoorloofd is om tijdens de diensttijd deze lange vlecht te mogen behouden. Een straf kan zijn dat je vlecht er af wordt geknipt.

Ecuador kweekt en exporteert rozen, in deze streek zie je dan ook overal rozenkwekers. Wij wilden een dergelijke kwekerij wel eens van dichtbij bekijken. Dat kon, en dus stonden we deze middag zo tussen honderden rozenbedden:prachtig gewoon.een hele wereld , dat kweken en exporteren, een bijzonder mooi bedrijf.

Na een bezoek aan een ATM apparaat en de bakkerij, zijn we op pad gegaan richting de Otopaxi vulkaan, Een rit van 4 uur, die mij niet goed beviel omdat de migraine weer opkwam. De hoogte speelt me parten en dat maakt me wat ongerust omdat we morgen dus proberen op 4800 meter te komen en deze nacht slapen we weer op hoogte. Na een pilletje en een stop in een shopping mall, ging het weer een beetje. Na wat eten en minder scherp zonlicht knapte ik wat op. We zijn nu op een schitterende plek beland, een zeer romantisch hotel, met op iedere rustieke kamer een openhaard (doen we niet aan, maar het kan)' prachtig uitzicht op de besneeuwde vulkaan ( dus het is maar de vraag hoe hoog we morgen gaan komen) en tot slot een waanzinnige sterrenhemel met duizenden sterren, de melkweg en het Zuiderkruis, Vier sterren die de Inca's de richting van het zuiden wezen in de tijden van lang geleden.

Mercedes en Milton

Het is wel even wennen deze eerste dagen. We dachten dat we ons goed voorbereid hadden maar dat is nu toch wel even de vraag. De temperatuur is laag en het regent erg veel. Dat laatste is voor de deze regio in deze periode niet echt zo als het hoort te zijn, maar goed zo is het dus nu. We komen morgen nog even terug in Otovala en ik denk dat ik dan toch nog even een trui ga kopen. En een jogging broek voor Fedlin want die we hadden is kwijt.
We zitten natuurlijk steeds op grote hoogte, vandaag zijn we tot 3400 meter gekomen ( gewandeld, vanaf 3000) , we slapen nu op 2650 m en morgen gaan we langzaam maar zeker naar 350O m naar een hotel en de volgende dag komen we als het weer mee zit op 4800m. We zitten dicht bij de evenaar en dat maakt dat de temperatuur zo op 21 tot 24 graden kan zijn. De zon staat recht op je hoofd en de lichtintensiteit is enorm. Maar over een paar dagen gaan we weer naar de jungle! Genoeg over het weer.

Deze dagen ( zaterdag en zondag) logeren we bij 2 Indiaanse families. Zij behoren tot de Quechua's , die naast Spaans ook hun eigen taal spreken. De hele groep is opgesplitst en per gezin verdeeld over verschillende communities. Ruud en ik slapen bij Mercedes en Milton, met hun 2 dochtertjes. Felipe en Fedlin, logeren bijneen familie verder op. Ze moeten vrij zelfstandig alles met deze familie uitzoeken. Uitleggen wat ze willen en alle vragen stellen. Ze doen dat super goed en Felipe ervaart het zoals de serie Puberruil. Zij zitten in een huis waar drie gezinnen van een familie wonen, met een bende kinderen. Deze familie heeft het aanzienlijk beter al dan het gezin waar Ruud en ik logeren. Overigens zijn onze kamers prima en netjes. De mensen verder leven hier heel primitief nog. De koe staat achter het huis, de waterkraan en afvoer is buiten, Beton op de vloer en weinig huisraad ( terwijl onze kamers betegeld ed zijn).We eten samen met de families, en dat is spannend maar tot nu toe smaakt het goed. De vrouwen hebben de traditiondle kleding aan, de mannen hebben allemaal lang zwart haar in een staart gevlochten. Vandaag zijn we met Mercedes met het jongste kind op de rug de koe op gaan halen met kalf. Lopend naar de andere kant van het dorp, echt bijzonder, de sfeer de rust, de harmonie, de omgeving.In een community zorgt men voor elkaar( 500 inwoners) en deelt men ook de graanvelden ed. Dus een huis bouwt de gemeenschap. We werden vandaag opgehaald door Fausto met een pickup.Fedlin in de achterbak en hup sjeesen over hobbelige wegen. Alle kinderen van de groep zijn gaan paardrijden en de volwassnen zijn gaan wandelen langs een groot kratermeer van de. ..vulkaan. Prachtige uitzichten op de vallei maar ook op de vulkanen in de omgeving. Prachtige flora met vele verschillende orchideen. Helaas ik niet, maar de rest van de groep heeft 2 Condors gezien, machtige vogels. De kinderennhebben het prima naar de zin gehad, een leuke tocht gemaakt en daarna gelunched. Een goede dag, met voor mij helaas wel wat migraine maar Ruud is alle koorts ed. voorbij.

Regen en sneeuw

Ruud is weer een beetje opgeknapt.Gelukkig maar helemaal beter is hij niet. Onze bus kwam voorrijden superluxe. Ik zal hem nog een keer op de foto zetten. We zijn door de stad heen gereden richting evenaar. Ik zag toen pas hoe groot de stad is. Wel heel modern dus, op z'n Zuid Amerikaans dan natuurlijk.De stad is maar 6 km breed maar ik meen dat de gids zei wel 50 km lang of zo. We zijn naar het museum gereden dat op het punt van de evenaar is gebouwd. Het midden van de aarde, en dat is toch bijzonder. Met allerlei kleine natuurkundige proefjes merk je direct het verschil tussen het noordelijk halfrond en zuidelijke. Ook de kracht van de evenaar zelf is bijzonder. De inca' s wisten duizenden jaren terug al waar de evenaar precies wass. Ik heb nu niet veel tijd om verder te schrijven , komt later. Het is hier mooi maar koud en veel regen.We gaan nu 2 dagen bij een Indiaans gezin wonen, dus geen Internet. Alles gaat goed.

Chelsea

De eerste dag in Ecuador zit er alweer op. Iedereen is in diepe rust. Ruud is ziek geworden en heeft best flink koorts, dus dat is wat minder. Hopelijk helpt de Paracetemol, hij ligt nu in iedere geval goed te slapen. De kinderen hebben hun eigen kamer en dat gaat allemaal goed. Ze hebben het al prima naar hun zin met de andere kinderen en ze hebben al behoorlijk veel lol. We verblijven aan de rand van de binnenstad van Quito, tussen de oude stad en het uitgaanscentrum in. Met een ander gezin heb ik met de kids (Ruud ging ziek terug) in een hele verkeerde zaak gezeten: Chelsea.Keiharde muziek, grote tv schermen, kale ruimte verder, maar goed zij hadden de hamburgers. 'Dit is echt een verkeerde tent' aldus Fedlin. Ook wel apart zo'n uitgaans centrum, zomaar ergens in wijken, ver van het historisch stadcentrum. Quinto heeft bijna 2 milj..inwoners, dus groter dan welke stad dan ook in Nederland, maar heeft een provinciale sfeer. Het bruist niet echt. Ook hier weer veel armoede, schoenpoetsertje ed. De mensen hier, dus de oorspronkelijke indianen, zijn echt heel klein,scherpe gezichten anderen juist weer heel rond. Maar wat lengte betreft zou geen een kind door onze GGD controle komen. Fedlin is 1.45m en de gemiddelde Ecuardiaan is 1.48m althans in het Noorden. We zijn deze dag met de gids Juan Carlos (JC) door de oude stad gelopen. Achter deze stad ligt een hoge vulkaan maar die was vandaag , bijna nooit volgens mij, te zien ivm de bewolking. Door de hoogte is het hier fris, het regent heel vaak doordat de Andes zowel aan de kant van de Oceaan als aan de kant van de Amazone de regen vasthoudt. Het weer kan per kwartier anders aan voelen en dat hebben we ook ondervonden. Dit land kent verschillende klimaatzones en is daarom ook echt uniek. De Galapos eilanden zijn natuurlijk super bijzonder, maar die gaan we niet bekijken. We krijgen misschien wel walvissen te zien. We worden enorm gewaarschuwd voor diefstal en nare toestanden op straat. De criminaliteit schijnt enorm te zijn, terwijl je helemaal dat idee niet krijgt als je zo rondloopt. We zagen een geldtransport bij een supermarkt, begeleidt door 7 zwaar bewapende mannen. Je schrikt je rot. De gids vroeg de motoragenten die aan het begin van een straat stonden, met ons mee te lopen, kregen we een escorte! Nou dat heb ik nog nooit meegemaakt. De kinderen hebben niets gemerkt, gek genoeg De binnenstad doet wel echt koloniaals aan. Veel kerken en pleintjes. Kun je je veroorloven om met pensioen te gaan dan kleedt je je keurig aan en ga je op het plein iedereen aan de praat houden, keurige heren. Er werd door 2 militaire blaaskapellen geoefend op marsmuziek en dat maakte de sfeer van een bananenrepubliek compleet. Er zijn 7 kerken in deze stad, de kerk ... , is van binnen compleet bedekt met bladgoud, volledig bewerkt, met ook Inca elementen. Precies op 21 juni dus jaarlijks schijnt de zon door het glas van de koepel precies op het beeld van de drie eenheid. Dus bij de bouw is de kennis van de Inca's verwerkt en de Zonnegod komt in een andere hoedanigheid gewoon terug. Ondanks alle bewerkingen en Barokstijl een prachtige intieme kerk.

Transit

We zijn nu 24 onderweg en we zijn er nog niet! Een lange reis dus. Om 03.45 zijn we thuis vertrokken, zelf heb ik ruim 2 uur geslapen, afdeling lekker slim dus. Gewoon nog veel dingetjes voor het werk gedaan. Eenmaal in bed kon ik natuurlijk niet slapen. In het vliegtuig heb ik dat een beetje ingehaald. Maar we hadden een enorme toestand overstap in Madrid. De reisgroep verzamelde zich op deze wijze vanzelf omdat iedereen van de ene balie naar de andere werd gestuurd. Op het eind belandde we zo als groep bij de laatste balie. Zwaan kleef aan. Voor de kinderen was het een makkie de reisgenoten te herkennen omdat ze via hyves al kennis hadden gemaakt. We vliegen met LAN en dat is goed. Voor Fedlin is de reis blijkbaar wat te veel want hij heeft het laatste uur het hele gangpad ondergespuugd. Bah wat een lucht en ik kon op mijn knietjes de boel schoon maken. Nu wachten we in totaal 3 uur in Guayaquil. Het is hier nu 21.00 uur en bij jullie 4.00 uur. We gaan naar Quito en dat ligt op 2800meter hoogte. Dus samen met de zeebewegingen die mijn hoofd nogmaakt van het vliegen zal het morgen wel een wiebel dagje worden. Maar met zo'n lange reis en dat wachten stappen we wel in 1 dag helemaal weer in een andere wereld.

Bijna weer op weg.

Nog een paar dagen en dan vertrekken we, vroeg in de ochtend, naar Schiphol. Dit jaar is het weer gelukt om een leuke reis te vinden. We gaan naar Ecuador. Een groepsreis dit keer met Sawadee. Vorig jaar zijn we ook met een groep vertrokken en de kinderen vonden dat superleuk. Ons is het ook goed bevallen. Het wordt een reis met voldoende afwisseling, althans dat belooft het reisprogramma. Ooit( bijna 20 jaar geleden) zijn Ruud en ik in Bolivia geweest dus helemaal vreemd zal Ecuador niet zijn. Dit keer gaan we niet op hoogte in de vrieskou kamperen, dat was toen erg leuk, maar wat mij betreft, nu niet meer voor herhaling vatbaar. Maar goed, we stappen over de Evenaar, we beklimmen vulkanen, verblijven in het oerwoud, bezoeken Inca ruines, en gaan ook nog naar zee. Dus veelzijdig is Ecuador wel. Het is er niet superwarm, er kan veel regen vallen, dus de voorbereiding wat kleding betreft is voor mij een beetje lastig. Dat levert natuurlijk weer leuke discussies op, want tja op enig moment moeten de rugzakken wel gevuld worden. We proberen via dit weblog het thuisfront een beetje op de hoogte te houden. We zijn ruim 3 weken weg, de afstand is redelijk groot. Maar of het altijd gaat lukken weet ik niet.Niet ieder hotel of verblijf is voorzien van Internet. In Suriname vorig jaar was er bijna nergens toegang tot het Internet, dus heb ik geen weblog bijgehouden. Ik probeer het reisprogramma op hoofdlijnen nog weer te geven, maar ik moet nog het nodige doen voor vertrek dus ik geef daar even geen prioriteit aan. En nog even voor de nieuwkomers: Het weblog heet Pinarecife omdat Pina een wijk in Recife is de geboortestad van Felipe, oudste zoon, in Brazilie. De eerste reis met de kinderen ging naar dit enorme geweldige land, vandaar. Ik had dat blog op een andere site ondergebracht, voor wie het nog wil teruglezen: www.Pinarecife.web-log.nl.